Historia wynalezienia żarówki
Żarówki żarowe są stopniowo zastępowane przez bardziej nowoczesne opcje oświetlenia. Te nowe źródła światła są jednak nadal związane z klasyczną "miseczką z ponczem". Jego historia sięga wielu dziesięcioleci wstecz i zawiera wiele interesujących faktów.
W którym roku wynaleziono lampę żarową?
Za rok narodzin lampy można uznać 1802 r. Brytyjski chemik eksperymentował z podawaniem prądu na kawałki platyny. Jednak pierwsze poważne eksperymenty rozpoczęły się w 1840 r. Anglik De la Rue przepuścił wówczas prąd elektryczny przez platynowy drut umieszczony w szklanym naczyniu. Wewnątrz mogła być próżnia.
W tym samym roku rosyjski naukowiec Aleksander Milashenko stworzył włókno węglowe. Później przeprowadzono wiele eksperymentów, które zakończyły się różnym powodzeniem.
Oficjalny patent na lampę żarową z włóknem węglowym otrzymał amerykański wynalazca Thomas Edison w 1879 r. Udało mu się stworzyć urządzenie, które działało przez 40 godzin.
Źródło stało się najdłużej działającym znanym. W późniejszym okresie czas spalania wydłużył się kilkakrotnie.
Jak ją odkryto
Potrzeba światła elektrycznego od dawna zaprzątała umysły wielkich ludzi. Pojedyncze odkrycia i drobne osiągnięcia były dokonywane przez różnych naukowców na całym świecie, dlatego nie można jednoznacznie stwierdzić, kto wynalazł żarówkę.
Odkrycie lampy nie jest zasługą wyłącznie Thomasa Edisona. Na przykład Niemiec H. Goebel w 1854 r. stworzył elektryczny żarówka elektrycznapodobna do dzisiejszej żarówki: zwęglony bambusowy żarnik umieszczony w szklanym cylindrze.
Opary rtęci wytworzyły próżnię w górnej części. Trwałość takich produktów wynosiła kilka godzin. Pięć lat później stworzył pierwszą praktyczną lampę.
W kwestii tego, w którym roku wynaleziono żarówkę, światowy i rosyjski punkt widzenia są rozbieżne. W Rosji pierwszymi wynalazcami lampy żarowej stosowanej do oświetlania byli P.N. Jabłoczkin i A.N. Łodygin.
Opracowali oni kilka rodzajów technik oświetleniowych. Jabłoczkin w latach 1875-1876 jako pierwszy skonstruował lampę łukowąale uznano je za nieskuteczne. W 1874 r. Łodygin uzyskał pierwszy oficjalny patent na lampę działającą na zasadzie żarzenia. W ten sposób Rosja wymyśliła własne projekty.
Lampy elektryczne Łodygina. N. Łodygin
Było ich kilka. Pierwszą z nich przeprowadzono z prętem węglowym o średnicy 2 mm wykonanym z węgla retortowego. Węgiel taki powstawał w wyniku sublimacji - odparowania węgla podczas spalania bez dostępu tlenu do paliwa zawierającego węgiel. Opary osadzały się na ściankach retorty, tworząc warstwę o określonej grubości.
Patenty zostały uzyskane w Wielkiej Brytanii, Francji, Hiszpanii, Belgii itd.
Ale pręt w atmosferze powietrza spłonął w ciągu kilkudziesięciu minut. Kolega Łodygina, V.F. Didrichson, zaproponował wypompowanie powietrza z kolby za pomocą ręcznej pompki. Okres eksploatacji wzrósł do 700-1000 godzin. W 1876 roku takie eksperymentalne urządzenia zostały użyte do oświetlania pokoju przez kilka miesięcy.
Drugim modelem Łodygina był model z metalowym włóknem. Nić" mogła być cienką wstążką. Patent amerykański został przyznany Łodyginowi w 1890 r. Metale użyte do produkcji żarnika to wolfram, iryd, pallad i osm - substancje o wysokiej temperaturze topnienia. Łodygin jest uważany za przodka żarówek z metalowymi żarnikami. Istota tworzenia tych urządzeń nie zmieniła się do dziś.
16 lat później Łodygin sprzedał technologię produkcji lamp z metalowym żarnikiem amerykańskiej firmie General Electric za niewielką sumę pieniędzy. Ten rodzaj informacji nazwano później "know-how" - jest to transliteracja cyrylicą angielskiego słowa combination know-how. Firma zaprosiła T. Edisona do zorganizowania przemysłowej produkcji wynalazków Łodygina.
Elektryczna lampa łukowa - "świeca Jabłoczkowa".
W tej lampie P. N. Jabłoczkow umieścił oś dwóch elektrod węglowych nie na jednej linii, jak to było wcześniej, lecz równolegle. Oddzielił je wkładką izolacyjną wykonaną z gipsu. Gdy elektrody wypalały się, a łuk zanikał, nie trzeba było ich przesuwać, a łuk ponownie stawał się płomieniem, czyli zapalał się. To niezwykłe rozwiązanie zostało opatentowane w ramach patentu USA nr 112024 z pierwszeństwem w 1876 roku.
Do gipsu dodawał proszek metalowy, aby ułatwić ponowny zapłon łuku. P.N. Jabłoczkow zmieniał kolor jarzenia się łuku przez dodawanie soli różnych metali.
Kto właściwie wynalazł lampę?
Oficjalnie za wynalazcę i pierwszą osobę, która zarejestrowała patent, uważa się Thomasa Edisona. W ciągu swojego życia zgłosił 1093 patenty w USA i około 3000 w innych krajach na różne produkty.
Był także wynalazcą kinematografu, telefonu, telegrafu i fonografu. Jest również autorem pozdrowienia telefonicznego "hello".
Wynalazca urodził się w 1847 r. w prostej rodzinie w Ohio (USA). Młody Thomas pracował jako telegrafista. Po 1864 r. stworzył i opatentował swoją pierwszą "elektryczną maszynę do głosowania", urządzenie do szybkiego liczenia głosów "tak" i "nie".
Osiągnięcia Edisona charakteryzują się także nagrodami, takimi jak Złoty Medal Kongresu. To najwyższe odznaczenie otrzymał w USA w 1928 r. Otrzymał też inne wyróżnienia i kilka odznak honorowych.
Jak działa pierwsza żarówka
Wybierając materiał na żarnik, Thomas przeprowadził około 1500 eksperymentów z różnymi materiałami i ponad 6000 badań dotyczących zwęglania różnych roślin.
W tym samym czasie udoskonalił konstrukcję lampy. Wynalazca zastosował żarnik węglowy, przez który płynął prąd elektryczny z dynamo.
Zasada działania tego typu lamp polega na przekształcaniu energii elektrycznej w światło wewnątrz bańki próżniowej, co zapewnia ochronę przed przegrzaniem i długą żywotność. Szklana osłona jest hermetycznie połączona z metalową podstawą, do której podłączone są przewody elektryczne.
Pierwsza produkcja lamp
To solidne źródło światła stało się bardzo popularne i przedsiębiorczy biznesmeni zaczęli je masowo produkować. Jednym z pierwszych był sam T. Edison. Wydłużył czas pracy lampy do 1200 godzin i produkował do 130 tys. lamp rocznie.
Francuz A. W 1896 r. Chaillé przeniósł się do USA i otworzył fabrykę produkującą lampy, które działały o 30% dłużej i były jaśniejsze niż produkty innych firm.
Produkcję kontynuowano przez ponad 10 lat, po czym pojawiły się wersje z włóknami wolframowymi i inne udoskonalenia. Fabryka w Chaillé nie została zmodernizowana i zakończyła działalność w 1941 roku.
Zalecany kąt widzenia: Proces produkcji żarówek
Fazy rozwoju żarówek
Po opatentowaniu T. Lampa Edisona była produktem, który wielu przedsiębiorców starało się ulepszyć, aby zapewnić rynkowi konkurencyjny produkt. Szczyt przypadł na lata 1890-1920.
Pierwsze lampy zasilane energią elektryczną miały żarniki platynowe, a następnie żarniki z węgla drzewnego. Wszystkie jednak szybko się wypaliły. W 1904 r. rozpowszechniła się wersja wolframowa. W tym czasie stosowano trzy metody pracy z nim.
Ostatni wariant został wymyślony przez W. Coolidge'a. Zastosował on wolfram z amalgamatem kadmu. W rezultacie otrzymano plastyczną substancję, z której wykonano drut.
Kalcynowano go w próżni, kadm i inne składniki wyparowały i pozostał czysty żarnik wolframowy. Była to najprostsza metoda, która przyniosła najlepsze rezultaty. Inne metody były albo zbyt skomplikowane, albo nie zapewniały czystości włókna.
Znane urządzenia oświetleniowe mają prostą konstrukcję, ale ich wynalezienie i udoskonalenie wymagało wielu lat eksperymentów i pracy. Temu zagadnieniu poświęcone są artykuły i materiały naukowe, w których zachowana jest historia jego powstania. Dzięki temu odkryciu ludzie żyją dziś wygodnie.
