Τι σημαίνει η φωτεινή λάμπα
Η έκφραση "λαμπτήρας Ίλιτς" εδώ και έναν αιώνα έχει μετατραπεί σε μια καθομιλουμένη, εφάμιλλη του "μήλου του Νεύτωνα" ή της "πυραμίδας του Μάσλοου". Αλλά οι πραγματικοί λόγοι για τη φρασεολογία είναι άγνωστοι σε πολλούς. Το άρθρο θα εξηγήσει τη σχέση μεταξύ του απλού λαμπτήρα πυρακτώσεως και του ηγέτη της επανάστασης, από πού προήλθε αρχικά το όνομα και ποιος είναι ο πραγματικός εφευρέτης αυτής της φωτεινής συσκευής.
Τι είναι ο "λαμπτήρας Illich";
Στην πραγματικότητα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια τυπική λαμπτήρας πυρακτώσεως χωρίς λάμπα. Βιδώνεται σε μια υποδοχή που συνδέεται στην οροφή με ένα καλώδιο. Αυτός ο τρόπος φωτισμού εξακολουθεί να χρησιμοποιείται σε πολλά διαμερίσματα, ιδιωτικές κατοικίες και εξοχικές κατοικίες. Φυσικά, η φωτεινότητα και το εύρος φωτισμού μιας τέτοιας συσκευής είναι μάλλον φτωχά, οπότε η "λάμπα Λένιν" πρέπει να ενισχυθεί με πρόσθετα φώτα.
Τώρα ο όρος "βολβός του Λένιν" έχει ήδη γίνει φρασεολογία και έχει μάλλον ειρωνική αστεία χροιά. Μία από τις σημασίες του είναι ο φωτισμός ή άλλη τεχνική εργασία που γίνεται βιαστικά, με βιασύνη, από ό,τι ήταν πρόχειρο.. Δηλαδή, δεν υπάρχει μεγάλη βεβαιότητα ότι ένα τέτοιο κομμάτι θα διαρκέσει πολύ.
Από πού προήλθε η έκφραση;
Πριν από 100 χρόνια η έκφραση "η λάμπα του Ίλιτς" είχε εντελώς διαφορετικό νόημα. Στο μεταίχμιο της δεύτερης και της τρίτης δεκαετίας του περασμένου αιώνα στη μετεπαναστατική Ρωσία, και ειδικότερα στην ύπαιθρο, άρχισε να εφαρμόζεται το πρόγραμμα ηλεκτροδότησης για ολόκληρη τη χώρα, το οποίο καταρτίστηκε από την Κρατική Επιτροπή GOELRO.
Το ιστορικό γεγονός συνέβη στις 14 Νοεμβρίου 1920, όταν ο πατέρας της επανάστασης, συνοδευόμενος από τη σύζυγό του Nadezhda Krupskaya, πήγε στο χωριό Kashino κοντά στη Μόσχα. Πήγε, φυσικά, όχι για έναν επαρχιακό περίπατο.
Στο χωριό αυτό επρόκειτο να λειτουργήσει ο πρώτος αγροτικός σταθμός παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στη χώρα.
Τα καλώδια ήταν παλιά τηλεγραφικά καλώδια που βρίσκονταν σε αχρηστία για μεγάλο χρονικό διάστημα- η καλωδίωση και ο σταθμός κατασκευάστηκαν από τους ίδιους τους κατοίκους του Κασίνο, εμπνευσμένοι από τις ομιλίες του Ίλιτς. Αυτοί ήταν οι κύριοι "επενδυτές" σε αυτό το μεγάλο εγχείρημα, αν και ο ίδιος ο Λένιν διέθεσε ένα σεβαστό χρηματικό ποσό προς όφελος της τεχνικής προόδου. Αλλά η γεννήτρια ρεύματος κατασκευάστηκε στη Μόσχα. Μετά την έναρξη λειτουργίας του σταθμού πραγματοποιήθηκε τελετουργική συνάντηση και επίσκεψη του αρχηγού στα σπίτια των αγροτών για να γνωρίσει τον τοπικό τρόπο ζωής.
Τι συνέβη στο Κασίνο ένα απόγευμα αργά το φθινόπωρο του 1920ήταν ένα πραγματικό σημείο καμπής για τη Ρωσία. Δεν ήταν πλέον μόνο οι υψηλοί αξιωματούχοι σε συνέδρια και τελετουργικές εκδηλώσεις που μπορούσαν να δουν τα φώτα. Ο συνηθισμένος λαμπτήρας πυρακτώσεως άνοιξε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο στον απλό αγρότη, δείχνοντας ότι ένας οικείος τρόπος ζωής γινόταν πολύ πιο εύκολος με το τεχνητό φως. Κρεμασμένο από το ταβάνι, το μικρό θαύμα της τεχνολογίας άνοιξε μια "πύλη" σε μια νέα ιστορική εποχή της χώρας.
Ενδιαφέρον. Η διάσημη ρήση "κρεμασμένα αχλάδια - δεν μπορείς να τα φας" είναι μια χαρακτηριστική τάση εκείνων των ετών.
Πιστεύεται ότι ο εξηλεκτρισμός των αγροτικών περιοχών ήταν αυτός που οδήγησε στην ενεργό εισαγωγή του ηλεκτρισμού στις μεγάλες πόλεις. Αυτό εξηγεί το φαινόμενο της "λάμπας Λένιν".
Ποιος είναι ο πραγματικός εφευρέτης
Σε γενικές γραμμές, η "λάμπα Λένιν" είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κλισέ της σοβιετικής προπαγάνδας.. Κάθε λίγο ή πολύ λογικός άνθρωπος καταλαβαίνει ότι ο επαναστάτης ηγέτης δεν είχε καμία άμεση σχέση με την εφεύρεση του φωτεινού "αχλαδιού". Τα πρωτότυπα του λαμπτήρα πυρακτώσεως δημιουργήθηκαν στο πρώτο μισό του ΧΙΧ αιώνα από τους Ευρωπαίους εφευρέτες-καινοτόμους Delarue, Jobar, Starr και Goebel. Ωστόσο, η πραγματική ανακάλυψη έγινε από τον Ρώσο εφευρέτη Alexander Lodygin. Το καλοκαίρι του 1874 κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας έναν λαμπτήρα πυρακτώσεως, στον οποίο το πυρακτωμένο νήμα ήταν μια ράβδος από ανθρακονήματα μέσα σε ένα σφραγισμένο δοχείο κενού. Αμέσως η εφεύρεση αυτή εκτιμήθηκε και αναγνωρίστηκε στις προοδευτικές χώρες της Δυτικής Ευρώπης, με επικεφαλής τη Γερμανία και τη Μεγάλη Βρετανία.
Σε σύγκριση με τις προηγούμενες εκδόσεις του λαμπτήρα, ο λαμπτήρας Ladygin είχε μεγαλύτερη διάρκεια ζωής και υψηλό βαθμό στεγανότητας. Αυτό κατέστησε δυνατή τη χρήση του υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και όχι μόνο σε εργαστήρια.
Συνιστώμενη ανάγνωση: Ιστορία της εφεύρεσης του λαμπτήρα πυρακτώσεως
Το αριστούργημα του Lodygin αποτέλεσε τη βάση, το πρωτότυπο από το οποίο προέκυψαν όλες οι μεταγενέστερες τροποποιήσεις των φωτιστικών σωμάτων. Μόλις 5 χρόνια αργότερα, ο Αμερικανός Τόμας Έντισον εφηύρε και κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας μια βελτιωμένη εκδοχή αυτού που υλοποίησε ο Λόντιγκιν. Ο ίδιος ο Alexander Nikolayevich εγκαταλείπει την τσαρική Ρωσία στις αρχές του 20ού αιώνα και πηγαίνει στις ΗΠΑ. Εκεί πειραματίστηκε με το βολφράμιο και άλλα φωτεινά γκρίζα μέταλλα, εφηύρε και κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το νήμα βολφραμίου για λαμπτήρες και στη συνέχεια πούλησε τα δικαιώματα στην General Electric Corporation. Ο 75χρονος καινοτόμος έφυγε από τη ζωή στη Νέα Υόρκη το 1923.