Co oznacza podświetlana żarówka
Wyrażenie "żarówka Iljicza" przez sto lat stało się kolokwializmem, na równi z "jabłkiem Newtona" czy "piramidą Maslowa". Jednak prawdziwe powody stosowania tego frazeologizmu są dla wielu nieznane. W artykule wyjaśniono, jaki jest związek między zwykłą żarówką a przywódcą rewolucji, skąd wzięła się jej nazwa i kto jest prawdziwym wynalazcą tego świetlnego urządzenia.
Co to jest "żarówka Illicha"?
W rzeczywistości jest to nic innego, jak standardowy żarówka bez żarówki. Wkręca się go w gniazdo przymocowane do sufitu za pomocą przewodu. Ten sposób oświetlenia jest nadal stosowany w wielu mieszkaniach, domach prywatnych i letniskowych. Oczywiście jasność i zasięg świecenia takiego urządzenia są raczej słabe, dlatego "lampę Lenina" trzeba wzmocnić dodatkowymi lampami.
Obecnie określenie "żarówka Lenina" stało się już frazeologizmem i ma raczej ironiczno-żartobliwe konotacje. Jednym z jego znaczeń jest oświetlenie lub inna praca techniczna wykonana w pośpiechu, w pośpiechu, z tego, co było pod ręką.. Oznacza to, że nie ma pewności, czy taka sztuka przetrwa długo.
Skąd wzięło się to wyrażenie?
100 lat temu wyrażenie "lampa Illicha" miało zupełnie inne znaczenie. Na przełomie drugiej i trzeciej dekady ubiegłego wieku w porewolucyjnej Rosji, a zwłaszcza na wsi, zaczęto realizować program elektryfikacji całego kraju, opracowany przez Państwową Komisję GOELRO.
Historyczne wydarzenie miało miejsce 14 listopada 1920 r., kiedy to ojciec rewolucji, w towarzystwie żony Nadieżdy Krupskiej, udał się do podmoskiewskiej wsi Kaszyno. Oczywiście nie wybrał się na wiejski spacer.
W tej miejscowości miała zostać uruchomiona pierwsza w kraju wiejska elektrownia.
Kable były starymi przewodami telegraficznymi, które od dawna leżały nieużywane; przewody i stację zbudowali sami mieszkańcy Kaszyna, zainspirowani przemówieniami Iljicza. To oni byli głównymi "inwestorami" w to wielkie przedsięwzięcie, choć pokaźną sumę pieniędzy na rzecz postępu technicznego przeznaczył sam Lenin. Ale generator prądu został zbudowany w Moskwie. Po uruchomieniu stacji odbyło się uroczyste spotkanie i wizyta lidera w domach chłopów, aby zapoznać się z lokalnym stylem życia.
Co wydarzyło się w Kashino późnym jesiennym popołudniem z 1920 r.był prawdziwym punktem zwrotnym dla Rosji. Światła mogli zobaczyć już nie tylko wysocy urzędnicy podczas zjazdów i uroczystych wydarzeń. Zwykła żarówka otworzyła przed zwykłym chłopem zupełnie inny świat, pokazując, że znajomy sposób życia stał się o wiele łatwiejszy dzięki sztucznemu światłu. Ten mały cud techniki, zawieszony pod sufitem, otworzył "portal" do nowej epoki historycznej kraju.
Interesujące. Słynne powiedzenie "Wiszące gruszki - nie można ich jeść" to charakterystyczny trend tamtych lat.
Uważa się, że to właśnie elektryfikacja obszarów wiejskich dała początek aktywnemu wprowadzaniu elektryczności w dużych miastach. To wyjaśnia fenomen "żarówki Lenina".
Kto jest prawdziwym wynalazcą
Ogólnie rzecz biorąc, "lampa Lenina" to jeden z najbardziej typowych frazesów sowieckiej propagandy.. Każdy mniej lub bardziej rozsądny człowiek zdaje sobie sprawę, że przywódca rewolucji nie miał nic wspólnego z wynalezieniem świetlnej "gruszki". Prototypy lamp żarowych zostały stworzone w pierwszej połowie XIX wieku przez europejskich wynalazców - Delarue'a, Jobara, Starra i Goebela. Prawdziwego przełomu dokonał jednak rosyjski wynalazca Aleksander Łodygin. Latem 1874 r. opatentował żarówkę, w której żarnikiem był pręt z włókna węglowego umieszczony w szczelnym naczyniu próżniowym. Wynalazek ten został natychmiast doceniony i uznany w postępowych krajach Europy Zachodniej, z Niemcami i Wielką Brytanią na czele.
W porównaniu z poprzednimi wersjami lampy, lampa Ladygin charakteryzowała się dłuższą żywotnością i wysokim stopniem szczelności. Umożliwiło to stosowanie go w każdych warunkach, nie tylko w laboratoriach.
Zalecana lektura: Historia wynalezienia żarówki
To właśnie dzieło Łodygina stało się podstawą, prototypem, na podstawie którego dokonywano wszystkich późniejszych modyfikacji opraw oświetleniowych. Zaledwie 5 lat później Amerykanin Thomas Edison wynalazł i opatentował ulepszoną wersję tego, co zostało zrealizowane przez Łodygina. Sam Aleksander Nikołajewicz na początku XX wieku opuszcza carską Rosję i wyjeżdża do USA. Eksperymentował tam z wolframem i innymi metalami lekkimi, wynalazł i opatentował żarnik wolframowy do lamp, a następnie sprzedał prawa do niego General Electric Corporation. 75-letni innowator odszedł z tego świata w Nowym Jorku w 1923 r.